THE POISON

விஷம் ஏறி மரணம்.....J K SIVAN

.

ஹே! மஹா ஜனங்களே! நன்றாக காது கொடுத்துக் கேளுங்கள் இதை. சுருக்கமாகத்தான் சொல்கிறேன். நீளமாக பேசும் வழக்கம் எனக்கில்லை.

கொட்டாம்பட்டியில் கோபண்ணா ஒரு நல்ல மனிதன் என பேர் போனவன் இல்லை பேர் உள்ளவன்.. ஓடி ஓடி எல்லோருக்கும் உழைப்பவன். கடவுள் பக்தி கொஞ்சம் ஜாஸ்தி. நான் எல்லோருக்கும் தான் பிரார்த்தனை செய்பவன் எனக்கு மட்டும் அல்ல என்று அடிக்கடி சொல்வானே . ''கோபண்ணாவுக்கு நல்ல மனசுப்பா'' என்று எல்லோரும் ஊரில் சொல்லப்படுபவன். அது அவன் காதிலும் விழுந்தது.

அந்த ஊரில் கருப்பன் என்று நாய், சந்நியாசியாக வீடு வாசல் இல்லாமல் அடுத்த வேளை உணவு எங்கு என்று தெரியாமல் உற்றார் உறவு இல்லாமல் புளியமரத்தடியே சாஸ்வதம் என்று இருக்கும். கோபண்ணா அடிக்கடி கருப்பனை பார்த்து கை சொடுக்குவான். அதுவும் ரொம்ப நாள் நண்பனைப் போல ''என்னடா நண்பா என்று வாலாட்டும். இருவரும் விளையாடுவார்கள். நட்பு நெருக்கமானது. கோபண்ணா விற்கு கிடைக்கும் உணவில் பாதி கருப்பனுக்கு.

கருப்பன் என்ன ஜாதி நாய் என்று பிரம்மாவுக்கு கூட தெரியாது. நிறைய நாய்கள் அந்த கிராமத்தில். வெள்ளைக்கார பெயர்கள் கூட உண்டு. '' டாமி, டைகர், ஜூஜூ'' தவிர மணி, பாபு என்றும் பொதுவான தமிழ் பெயர்கள் வேறு. எல்லாம் ஒன்றே என்ற அத்வைதம் தெரிந்த கருப்பன் எந்த பெயரால் கூப்பிட்டாலும் கையில் என்ன வைத்திருக்கிறோம் என்று தான் முதலில் பார்க்கும். கல், கொம்பு, கோணிப்பை, ஏதாவது வைத்துக்கொண்டு ஆசையாக கூப்பிட்டால் கூடு எதிர்பக்கம் வேகமாக ஓடும். இல்லாவிட்டால் வாலை ஆட்டிக்கொண்டு அருகே வந்து நிற்கும். அதற்கு மனதில் இந்த ஆளை நம்பாதே என்று அந்தராத்மா சொல்லிவிட்டால், இருந்த இடத்திலிருந்து காதை உயர்த்தி கண்ணில் விரோத பாவத்தோடு உற்றுப் பார்க்கும். கடிக்கவும் தயாராகும்.

என்ன நடந்ததோ தெரியாது. ஒருநாள் கோபண்ணா கருப்பனை எதற்கோ சீண்டியிருக்கிறான். கோபம் கொண்ட துர்வாச கருப்பன் வெடுக்கென்று கோபண்ணாவின் தொடையை பதம் பார்த்து விட்டான். கோபண்ணாவின் அலறல் கேட்டு ஊரில் பொழுது போகாமல் சுற்றிக்கொண்டிருந்த சிலர் ஓடிவந்து விஷயம் ஊரெல்லாம் பரவி விட்டது.

கருப்பனுக்கு விஷப்பல். கோடையில் வெயிலில் அதற்கு பைத்தியம் பிடித்துவிட்டது இதுவரை நாலைந்து பேரை கடித்து அவர்கள் யம பட்டணம் சென்றதாக விஷயம் பூதாகாரம் பெற்று ஒன்று பத்தாக செயதி பரவி விட்டது. கடைசியாக அதை வளர்க்கும் கோபண்ணாவை கடித்து அவன் உயிருக்கு மன்றாடுகிறான் என்று வேறு அனுபந்த செயதி.

ஊரில் தெரு நாய், வெறிநாய் தொந்தரவு அதிகம். இருட்டில் நிச்சயம் கடிக்கும் என்று வெளியே தனியாக போக அஞ்சுவார்கள்.

ஏன் கருப்பன் கோபண்ணாவை கடித்தான் என்று ஆயிரம் கேள்விகள் வேறு?

ரொம்ப விஷயம் தெரிந்த பாலு முதலியார் ''அம்மாவாசை நாளன்னிக்கு. அவ்வளவு தான் கோபண்ணா. எல்லோரும் தயாராகுங்கள் அவனை தூக்கிக் கொண்டு போய் எரிக்க'' என்று சொல்லிக்கொண்டு வந்தார். கோபண்ணாவுக்கு நாய்க்கடி விஷயம் முற்றி, இனிமேல் கோபண்ணா விளக்கு கம்பத்தை கண்டால் காலைத் தூக்குவான் என்று எல்லோரும் வருந்தினார்கள் . அமாவாசை தாண்டட்டும், மூணு நாள் அதிகபட்சம் என்று கோபண்ணாவுக்கு முடிவு கட்டிவிட்டான் நாட்டு வைத்ய நாவிதன் முனுசாமி. கோபண்ணா நல்லவன் அவனுக்கு இப்படி ஒரு முடிவா என்றாள் காமு பாட்டி. அவளுக்கு தென்னைமரத்தில் இனி யார் தேங்காய் பறித்து தருவார்கள்?

எல்லோரும் சொன்ன மூன்று நாள் கெடு நெருங்கியது. கோபண்ணாவுக்கு பயத்தில் ஜுரம் வந்து பிதற்றினான், பினாற்றினான். அடுத்த நாள் காலையில் எல்லோரும் மெதுவாக புளியமரத்தடியில் கோபண்ணாவை தேடி வந்தார்கள். ''எடுத்துக் கொண்டு'' போக வேண்டுமே. இந்நேரம் அவன் ''போயிருக்கவேண்டுமே''

கோபண்ணா ஒரு வெள்ளரிப்பிஞ்சை கடித்துக் கொண்டு மரத்தடியில் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்க கருப்பன் சற்று தூரத்தில் கோபண்ணாவை கடித்த மூன்றாம் நாள் வாயை பிளந்துகொண்டு கண்கள் திறந்திருக்க, அவன் விஷம் அதை கொன்றுவிட்டதால் செத்து கிடந்தது.!

இது ஆலிவர் கோல்ட்ஸ்மித் என்ற வெள்ளைக்கார கவிஞன் 1766ல் எழுதியதை தழுவி எழுதியது.. சின்ன வயதில் ஒன்பதாவது படிக்கும்போது பள்ளிக்கூடத்தில் படித்தது

AN ELIGY ON THE DEATH OF A MAD DOG! - OLIVER GOLDSMITH

Good people all, of every sort, Give ear unto my song; And if you find it wondrous short, It cannot hold you long. In Islington there was a man, Of whom the world might say That still a godly race he ran, Whene'er he went to pray. A kind and gentle heart he had, To comfort friends and foes; The naked every day he clad, When he put on his clothes. And in that town a dog was found, As many dogs there be, Both mongrel, puppy, whelp and hound, And curs of low degree. This dog and man at first were friends; But when a pique began, The dog, to gain some private ends, Went mad and bit the man. Around from all the neighbouring streets The wondering neighbours ran, And swore the dog had lost his wits, To bite so good a man. The wound it seemed both sore and sad To every Christian eye; And while they swore the dog was mad, They swore the man would die. But soon a wonder came to light, That showed the rogues they lied: The man recovered of the bite, The dog it was that died.