GITANJALI

கீதாஞ்சலி  -  J.K. SIVAN 

ரபீந்திரநாத் தாகூர் 

            கண்ணா,  நீயும்  நானுமா !!

The night is nearly spent waiting for him in vain. I fear lest in the morning he suddenly come to my door when I have fallen asleep wearied out. Oh friends, leave the way open to him---forbid him not.

If the sounds of his steps does not wake me, do not try to rouse me, I pray. I wish not to be called from my sleep by the clamorous choir of birds, by the riot of wind at the festival of morning light. Let me sleep undisturbed even if my lord comes of a sudden to my door.

Ah, my sleep, precious sleep, which only waits for his touch to vanish. Ah, my closed eyes that would open their lids only to the light of his smile when he stands before me like a dream emerging from darkness of sleep.

Let him appear before my sight as the first of all lights and all forms. The first thrill of joy to my awakened soul let it come from his glance. And let my return to myself be immediate return to him 

ஊதக்காற்றில் வெளியே  திண்ணையில்  போர்வை போர்த்திக்கொண்டு உட்கார்ந்து   ராவெல்லாம்  கொட்டு கொட்டென்று கண  விழித்தது தான் மிச்சம். எங்கே நீ கிருஷ்ணா ?வரவேயில்லையே.   ஒருவேளை  விடிந்ததும் சற்று கண்ணயர்ந்தேனே  அப்போது சட்டு புட்டு என்று சத்தம் போடாமல்  வந்துவிட்டு ஓடிவிட்டாயோ.  யார் அங்கே?  கதைவை திறந்தே வையுங்கள். எப்போது வேண்டுமானாலும்  வரட்டும்.

ஒரு விஷயம் சொல்லிவிடுகிறேன். கேளுங்கள்.  நான் அவன் காலடி சத்தம் கேட்டு  எழுதிந்திருக்க வில்லையானால் என்னை  தூக்கத்திலிருந்து எழுப்பாதீர்கள். கெஞ்சி கேட்கிறேன்.  அந்த மாமர குயில்கள் பாட்டோ, சூரியன் பொன்னிற கிரணங்களோ,  சுகமான தென்றல் காற்றோ கூட என்னை தூக்கத்திலிருந்து கண் விழிக்க வைக்க வேண்டாம்.  என் தலைவன், எஜமானன் கிருஷ்ணன் வந்து திடீரென்று என் எதிரில் நின்றால் கூட  என்  தூக்கம் கலைய வேண்டாம். 

ஆஹா  என் நித்திரையே, தூக்கமே, எவ்வளவு அருமையான சுகம் நீ.  அவன் வந்து தொட்டால் மட்டுமே காணாமல் போகிறாயே .  அவனது குறும்பு முகத்தின்  புன்னகை  சிரிப்பு ஒன்று தான் என் விழிகளை டக்  கென்று திறக்க வைக்கும்.  தூக்கத்தின்  கார் இருளில் பளிச்சென்று  மின்னல் போல் ஒரு கனவு. அது அவன் ஜொலிக்கும் முகம் ..ஆஹா  ஆஹா.

என் கண் விழித்ததும் நான் காணும் முதல் காட்சி அவன் முகம். அந்த ஒளி மட்டுமே. எனக்குள்ளே ஆத்மா என்று ஒன்று இருக்கிறதாமே , அதை தட்டி எழுப்பி அதை  நிரப்புவது அவன் கடைக்கண் பார்வை என்ற அளவற்ற  சந்தோஷம் ஒன்றே போதும்.   சுருக்கமாக சொல்லட்டுமா?  நான்  மீண்டும் என்னை அடைவது என்பதே நான் அவனை சேர்வது தான். புரிகிறதா? இதை தான் வேதங்கள், உபநிஷத்துகள் புரியாமல் சொல்கிறது.