GITANJALI

ரபீந்திரநாத் தாகூர்   --    ஜே.கே சிவன்
                                   
                                                       கீதாஞ்சலி

Where dost thou stand behind them all, my lover, hiding thyself in the shadows? They push thee and pass thee by on the dusty road, taking thee for naught. I wait here weary hours spreading my offerings for thee, while passers-by come and take my flowers, one by one, and my basket is nearly empty.

The morning time is past, and the noon. In the shade of evening my eyes are drowsy with sleep. Men going home glance at me and smile and fill me with shame. I sit like a beggar maid, drawing my skirt over my face, and when they ask me, what it is I want, I drop my eyes and answer them not.

Oh, how, indeed, could I tell them that for thee I wait, and that thou hast promised to come. How could I utter for shame that I keep for my dowry this poverty. Ah, I hug this pride in the secret of my heart.

I sit on the grass and gaze upon the sky and dream of the sudden splendour of thy coming---all the lights ablaze, golden pennons flying over thy car, and they at the roadside standing agape, when they see thee come down from thy seat to raise me from the dust, and set at thy side this ragged beggar girl a-tremble with shame and pride, like a creeper in a summer breeze.

But time glides on and still no sound of the wheels of thy chariot. Many a procession passes by with noise and shouts and glamour of glory. Is it only thou who wouldst stand in the shadow silent and behind them all? And only I who would wait and weep and wear out my heart in vain longing?

உன்னைத்தவிர எல்லோரும் என் கண்ணில் படுகிறார்கள் கிருஷ்ணா.   எங்கே அத்தனை பேர் பின்னால் எங்கோ ஒளிந்து மறைந்து கொண்டிருக்கிறாய்? நீ என்ன நிழலா?   எவ்வளவு மக்கள் வருகிறார்கள் போகிறார்கள். உன்னை ஒரு பொருட்டாகவே எவரும் கருதவில்லையே.  எவ்வளவு மணியாக நான் நின்றுகொண்டிருக்கிறேன். என் எதிரே பார்த்தாயா எத்தனை பொருட்கள் உனக்கு பிடிக்குமே என்று பரப்பி வைத்திருக்கிறேன்.  நிறைய பூக்கள் மலையாக குவித்து வைத்திருக்கிறேன். வருவோர் போவோர் ஒவ்வொன்று  எடுத்துப்போகிறார்கள்.   நான் தடுக்கவில்லை. எல்லாமே அதனால் என் கூடைகள் காலி.

காலையில் வந்தேன், சூரியன் உச்சிக்கு போய் பகல் வந்தது, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக  வெயில் குறைந்து மாலை வேளை . இருள் வந்துவிடும். ரொம்ப களைத்துப்போய்விட்டேன். தூக்கம் தூக்கமாக வருகிறது. காலையில் என்னை கடந்து சென்றவர்கள் மாலையில் திரும்புகிறார்கள். என்னைப்பார்த்து ஒரு சிரிப்பு. தலையாட்டல். ஏன் எனக்கு வெட்கமாக இருக்கிறது. உனக்காக காத்திருக்கும் ஏமாந்த சோணகிரி என்பதாலா ? என் கிழிசல் அழுக்கு  முந்தானையால்,  முகத்தை மூடிக்கொள்கிறேன்.  நிறையபேர் நின்று ''எதற்காக உட்கார்ந்து இருக்கிறாய் இவ்வளவு நேரமாக, என்ன வேண்டும் உனக்கு ?'' என்று கேட்கிறார்கள். கண்களை தாழ்த்தி  கீழே பார்த்தவாறு  பேசாமல் ''ஒன்றுமில்லை'' என்று தலையாட்டத்தான் முடிகிறது. 

''கண்ணனை காணேன் , இன்னும் வரக் காணேனே. வரேன் என்று சொல்லி வார்த்தை தவறிவிட்டான்  '' என்று எப்படி சொல்வேன்?  உனக்கு கொடுக்க வரதக்ஷிணனை என்னிடம் என்ன  நிறைய இருக்கிறது தெரியுமா? வறுமை. ஏழ்மை.  இதை பெருமிதமாக நான் என் மனதில் மட்டும்  தான் ரகசியமாக  இறுக்கி வைத்துக் கொள்ளவேண்டும்.!!

இதோ  இந்த புல்  தரையில் அமர்ந்து வானத்தை பார்த்தவாறு   நீ  வருவாய் என கனவு காண்கிறேன். பொன் போல்  ஒளியோடு, தலையில் இறகோடு,  உன் ரதம்  அழகாக பெரிய சிறகு விரித்து பறந்து வருவது போல் , நீ வரும் அந்த அழகை வாய் பிளந்து எல்லோரும் பார்ப்பது போல்,  தேரிலிருந்து ஜம்மென்று கம்பீரமாக இறங்கி என்னை  நோக்கி நீ  வருவது போல்,  இந்த புழுதியில் நடந்து வந்து  இந்த ஏழைப் பிச்சைக்காரியை,  என்னை,  கூட்டி உன் அருகில்  அமர்த்திக்கொண்டு..... நான்  நாணத்தால் நடுங்க வியர்க்க, அதே சமயம் பெருமிதம் பெற,  கோடைக்கால காற்றில் ஆடும் கொடியாக......''.

என்ன செய்வது..  நேரம் தான் பறக்கிறது. உன் தேரல்ல..  உன் தேர் சக்கர ஓசை இன்னும் கேட்கவில்லையே. தெருவில் எத்தனை வாகனங்களின் சப்தம். இழுத்துச் செல்லும் மிருகங்கள், மனிதர்களின் ஓசை... கூட்டம் கூட்டமாக செல்கிறார்கள் எத்தனை பெருமையோடு, சந்தோஷத்தோடு..... நீ எங்கே??   அத்தனைக்கும் பின்னல் எங்கெயோவா ? உனக்காக நான் மட்டும் தான் அழுதுகொண்டு  காத்திருக்கிறேனா, இதயம் வெடிக்க, கண்களில் ஏமாற்ற கண்ணீரோடு??  எல்லாம் வீணா?  சொல் கிருஷ்ணா.!!?