GEETHANJALI

 

கீதாஞ்சலி    -    நங்கநல்லூர்  J K  SIVAN  ---

தாகூர்                               

50.   பிச்சைக்காரனிடம்  கேட்கிறாயே?

 

50.    I had gone a-begging from door to door in the village path,

when thy golden chariot appeared in the distance like a gorgeous dream and

I wondered who was this King of all kings!

My hopes rose high and me thought my evil days were at an end,

and I stood waiting for alms to be given unasked and for wealth scattered on all sides in the dust.

The chariot stopped where I stood.

Thy glance fell on me and thou camest down with a smile. I felt that the luck of my life had come at last.

Then of a sudden thou didst hold out thy right hand and say `What hast thou to give to me?'

Ah, what a kingly jest was it to open thy palm to a beggar to beg!

I was confused and stood undecided, and then from my wallet I slowly took out the least little grain of corn and gave it to thee.

But how great my surprise when at the day's end I emptied my bag on the floor to find

a least little gram of gold among the poor heap. I bitterly wept and wished that I had had the heart to give thee my all  

நான் என்ன சொல்வேன்!!  கிராமத்து  புழுதி தெருக்களில் வீடு வீடாகப் போய் நான் யாசித்து உன் புகழ் பாடிக்கொண்டு செல்பவன்.  திடீரென்று  என் எதிரே  பெரிய ஊர்வலம்.வருகிறது.   அடேயப்பா,   பெரிய தங்கத் தேர் வந்தது. . அதன்  அழகு மினுமினுப்பு ..  பளபள என்று கண்ணைப் பறித்தது.... அதனுள்ளே கம்பீரமாக வீற்றிருக்கும் ராஜாதி ராஜன் யார் என்று ஆர்வத்தோடு  அதிசயித்தேன்.  அந்த  பெரிய  தேர்  செல்லட்டும் என்னு நான்  ஒரு ஓரமாக  ஒதுங்கி வழிவிட்டு நின்றேன்.   தேர்   அருகில் வந்தபிறகு தான் தெரிந்தது    ''கிருஷ்ணா,  நீ தான் அந்த ராஜாதி ராஜன், தேரில் வருபவன்'' என்று.  இது நிஜமா  கனவா,  என் கண்ணை என்னால் நம்பவே முடியவில்லை.  

ஆஹா என் நம்பிக்கை வலுத்தது. என் கஷ்டங்கள் என் துன்ப தினங்கள் இனி  விலகிவிடும்.. இனி நான் பிக்ஷைக்கு சென்றால் தானாகவே எல்லாம் கிடைக்கும்.    எங்கும் புழுதி கிடக்க ,என் கண்ணுக்கு மட்டும் செல்வம் மலை மலையாகி குவிந்திருப்பது தெரிகிறதே ......

என்ன ஆச்சர்யம்.  நான்   ஓரமாக  நிற்கும் இடத்தில், என் எதிரே உன் தங்கத்தேரும் நின்றது.    ஆஹா   நீ  தலையை வெளியே நீட்டி என்னை பார்த்து விட்டு  சிரித்துக் கொண்டே  தேரிலிருந்து இறங்கி   என்  அருகில் வந்தாய். 

அடடா என்ன அழகு நீ.   அந்த காந்த புன் சிரிப்புக்கு இணை ஏது? எனக்கு வாழ்வில், என் கடைசி காலத்தில் எதிர்பாராத அதிருஷ்டம் கிடைத்து விட்டது. நான் பாக்கியசாலி.

 இது என்ன ஆச்சர்யம் கிருஷ்ணா. நீயா இப்படி செய்கிறாய்? திடீரென்று  உன் தங்கக் கையை என் பக்கம் நீட்டி

''எனக்குத் தர நீ  என்ன வைத்திருக்கிறாய்? '' என்று கேட்கிறாயே. 

இப்படி யாராவது விளையாடுவார்களா? எவ்வளவு பெரிய சர்வ சக்தி வாய்ந்த மஹா ராஜா, சக்ரவர்த்தி நீ, என் போன்ற பிச்சைக்காரனிடம் கை நீட்டி    நீ என்ன தருவாய் எனக்கு.... என்று .....கேட்கிறாயே .. எனக்கு தலை கால் புரியவில்லை. மதி மயங்கிவிட்டது. விரைந்து என் ஜோல்னா பையை த் துழாவினேன்.   நான்  பிக்ஷையில்  சேகரித்த  ஒரு சில தானியங்கள் சிதறி பைக்குள் இருந்தன.   அகப்பட்ட  ஒரிரண்டு   தானியத்தை  எடுத்து உன் கையில் ஒரு இயந்திரமாக வைத்தேன். சந்தோஷமாக வாங்கிக்கொண்டு போய் விட்டாய். உன் தேர் பறந்துவிட்டது. நான் கனவா காண்கிறேன்!  

சாயந்திரம் வரை இதே, உன் நினைவுதான். என்னால் உனக்கு ஒன்றும் கொடுக்க இயலவில்லையே என்ற வருத்தம் என்னை கண்ணீர் பொழிய வைத்தது. வழக்கம் போல் எங்கெங்கோ சுற்றிவிட்டு என் குடிசைக்கு திரும்பினேன். யாசித்தது, எல்லாவற்றையும் வழக்கம்போல் பையில் இருந்து  தரையில் கொட்டினேன். என்ன கிருஷ்ணா இப்படி செய்திருக்கிறாய்? எங்கிருந்து ரெண்டு மூன்று தங்க கட்டிகள் என் யாசக  ஜோல்னா பையில் வந்தடைந்தன?.

அப்போது எனக்கு சந்தோஷமாக இல்லை. அழுகை பொங்கி வந்தது. ''அடே மடையா,  பையிலிருந்த  அத்தனையும் அல்லவோ  நீ  அவன் கையில்  தந்திருக்கவேண்டும் ?  கிருஷ்ணன் கேட்டபோதும்  உனக்கு   கொடுக்க தோன்றவில்லையே? முட்டாளே,    கிடைக்க முடியாத  ஒரு  நல்ல சந்தர்ப்பத்தை கோட்டை விட்டு விட்டாயே?   ''என்று என் இதயம் கேட்கிறதே. அது வெடித்து விடுமோ?.

குசேலனிடம் கண்ணன் எனக்கு என்ன கொண்டுவந்திருக்கிறாய்?  என்று கேட்டது காதில் ரீங்காரமிடுகிறது.  திரௌபதியிடம்  பசியாக இருக்கிறதே, என்ன வைத்திருக்கிறாய்  கொண்டுவா உன்  அக்ஷய பாத்திரத்தை என்று கெஞ்சியது  நினைவுக்கு வந்தது.தாகூருக்கு  இந்த  சம்பவங்கள் நினைவுக்கு வந்து தான் இப்படி ஒரு கவிதை எழுதி இருப்பாரோ?