geethanjali

 

கீதாஞ்சலி  47    J K   SIVAN

தாகூர்

47.  கண்ணா  நீ  வேறு நான்  வேறோ?

47.  The night is nearly spent waiting for him in vain.

I fear lest in the morning he suddenly come to my door when I have fallen asleep wearied out. Oh friends, leave the way open to him---forbid him not.

If the sounds of his steps does not wake me, do not try to rouse me, I pray.I wish not to be called from my sleep by the clamorous choir of birds, by the riot of wind at the festival of morning light.Let me sleep undisturbed even if my lord comes of a sudden to my door.

Ah, my sleep, precious sleep, which only waits for his touch to vanish. Ah, my closed eyes that would open their lids only to the light of his smile when he stands before me like a dream emerging from darkness of sleep.

Let him appear before my sight as the first of all lights and all forms. The first thrill of joy to my awakened soul let it come from his glance. And let my return to myself be immediate return to him

குளிரில்  உடலை நடுங்க வைக்கும்   ஊதக்காற்றில் வெளியே திண்ணையில் போர்வை போர்த்திக்கொண்டு உட்கார்ந்து ராவெல்லாம் கொட்டு கொட்டென்று கண்  விழித்தது தான் மிச்சம்.   ஒருவேளை  அவன்  திடீரென்று சொல்லாமல் கொள்ளாமல் காலை  வேளையில் வந்து என் கதவு சார்த்தி இருந்ததை பார்த்துவிட்டு அப்போது  நான்  அசதியில் என்னை மறந்து தூங்கும்போது  திரும்பி போய் விட்டால்.....

நண்பர்களே,  கதவு  திறந்தே இருக்கட்டும்.  வழி விடுங்கள். அவன் வரும்போது வரட்டும், தடை ஒன்றும் வேண்டாம்.

தூக்கம்  என் கண்ணை சுற்றுகிறது.  நான் தூங்கப்போகிறேன். யாரும் என்னை எழுப்பவேண்டாம். கிருஷ்ணன் வரும்போது அவன் காலடி சப்தம் என்னை எழுப்பாவிட்டாலும்   கூட பரவாயில்லை.  கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொள்கிறேன்,  என்னை எழுப்பவே  வேண்டாம்.

இங்குள்ள  மாமர குயில்களின்  இனிய சங்கீதமோ,  சூரியன் பொன்னிற கிரணங்க ளைக்  கொண்டாடும் , சுகமான தென்றல் காற்றோ கூட என்னை தூக்கத்திலிருந்து கண் விழிக்க வைக்க வேண்டாம்.

என் தலைவன், எஜமானன் கிருஷ்ணன் வந்து திடீரென்று என் வாசல்  கதவில் நுழைந்தாலும் என் தூக்கம் கலைய வேண்டாம்.

ஆஹா   என்  நித்திரையே,   எவ்வளவு சுகம் நீ.   தூக்கத்தின் அருமை  அது வராதபோது, அது கிடைக்காதபோது தான் ஐயா  தெரிகிறது. கிருஷ்ணன் வந்துவிட்டான், மெதுவாக அவன்  என்னை தொட்டாலே போதும். பளிச்சென்று அத்தனை  தூக்கமும் காணாமல் போய்விடும். ஸ்ப்ரிங் கம்பி மாதிரி எழுந்து  விடுவேன். .ஆஹா  ஆஹா.  எங்கே  போச்சு என் தூக்கம் எல்லாம்?

அவனது குறும்பு முகத்தின் புன்னகை சிரிப்பு ஒன்று தான் என் விழிகளை டக் கென்று திறக்க வைக்கும். தூக்கத்தின் கார் இருளில் பளிச்சென்று மின்னல் போல் ஒரு கனவு. அதில் அவன் ஜொலிக்கும் முகம் ..ஆஹா ஆஹா.

எனக்குள்ளே ஆத்மா என்று ஒன்று இருக்கிற தாமே , அதை தட்டி எழுப்பி  முழுதும் நிரப்புவது அவன் கடைக்கண் பார்வை ஒன்றே என்ற அளவற்ற சந்தோஷம்  மட்டும் எனக்கு  போதும். சுருக்கமாக சொல்லட்டுமா? நான் மீண்டும் என்னை அடைவது என்பதே நான் அவனைச்  சேர்வது தான். புரிகிறதா? இதை தான் வேதங்கள், உபநிஷத்துகள் சொல்கிறது.